สาระสำคัญของเรื่องที่เปาโลเทศน์สอนคือ “ข่าวดีซึ่งบรรดาอัครสาวกประกาศสอน”
(apostolic kerygma) คือการประกาศว่าพระคริสตเจ้า
ถูกตรึงกางเขนและกลับคืนพระชนมชีพ
จากบรรดาผู้ตายตามที่พระคัมภีร์กล่าวไว้ คำสอนที่เปาโลเรียกว่าเป็นข่าวดี “ของตน”
ก็คือความเชื่อเดียวกันกับของบรรดาอัครสาวกอื่นๆ ต่างกันเพียงในเรื่องที่เปาโล
ไม่มีข้อจำกัดในการรับคนต่างชาติเข้าเป็นคริสตชน
งานธรรมทูตครั้งแรกของเปาโลตามที่เล่าไว้ใน กจ 11 นั้น
เริ่มขึ้นที่เมืองอันทิโอกในกลุ่มคริสตชนต่างชาติที่คริสตชน
ชาวยิวพูดภาษากรีกเทศน์สอนให้กลับใจ“คริสตชนชาวยิวพูดภาษากรีก เหล่านี้กระจายไป
หลังจากความวุ่นวายที่เกิดขึ้นเมื่อสเทเฟนถูกประหารชีวิต”
เปาโลยอมรับและบางครั้งยังอ้างถึงธรรมประเพณีของบรรดาอัครสาวก
ซึ่งท่านรู้ดีว่ามีอยู่ก่อนแล้ว เปาโลคงไม่เคยพบกับพระเยซูเจ้าในเวลาที่พระองค์ยังทรงพระชนม์อยู่ในโลก แต่ท่านก็คุ้นเคยกับคำสั่งสอนของพระองค์ และกล่าวอ้างอย่างมั่นใจว่าได้เห็นพระคริสตเจ้าผู้กลับคืนพระชนมชีพ
ไม่เพียงแต่เมื่อเดินทางไปเมืองดามัสกัสเท่านั้น
แต่เห็นพระองค์หลายครั้งในโอกาสต่อๆ มาอีกด้วย
ท่านยังได้รับการเปิดเผยโดยตรง เคยเข้าฌาน แต่ในเวลาเดียวกันท่านยังเรียกคำสอนที่ได้รับจากธรรมประเพณี
ของบรรดาอัครสาวกว่า เป็นการสื่อโดยตรงจากองค์พระผู้เป็นเจ้าด้วย

ประสบการณ์เชิงฌานเหล่านี้มีบางคนคิดว่าเกิดขึ้น
จากอารมณ์อ่อนไหวและไม่ปกติของเปาโล แต่ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น เราไม่อาจชี้ชัดว่าโรคที่หน่วงเหนี่ยวตัวท่านไว้ในแคว้นกาลาเทียนั้นเป็นโรคใด
สำนวนที่ว่า “หนามที่แทงข้างตัวข้าพเจ้า” อาจจะหมายถึงการเป็นศัตรูคู่อริ
อย่างต่อเนื่องของชาวยิวซึ่งเป็นพี่น้องของท่าน “ตามธรรมชาติ”
เปาโลไม่น่าจะมีจินตนาการมากนัก ตามที่เห็นได้จากการใช้ภาพเปรียบเทียบน้อยมาก
และภาพที่ใช้ก็เป็นภาพธรรมดา เช่นการแข่งขันกรีฑาและทะเล
เปาโลใช้ภาพพจน์เรื่องกสิกรรมและการก่อสร้าง ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาจนมักจะนำเอามาปนกัน แต่อัจฉริยภาพของท่านอยู่ในการคิดตามเหตุผลมากกว่าในจินตนาการ
แม้แต่เมื่อใช้อารมณ์เปาโลก็ยังคิดตามเหตุผลอย่างเคร่งครัด
ในการอธิบายคำสอนและรู้จักปรับคำสอนให้เข้ากับความต้องการของผู้ฟัง ความจำเป็นที่จะต้องปรับคำสอนให้เข้ากับโอกาสนี้ทำให้เปาโลนำ
“ข่าวดีที่บรรดาอัครสาวกประกาศสอน” มาวิเคราะห์อยู่ตลอดเวลา
จึงเกิดเป็นเทววิทยาลึกซึ้งที่เราได้รับมาจนทุกวันนี้ เปาโลใช้เหตุผลอ้าง
ตามวิธีการของอาจารย์ชาวยิวดังที่ท่านได้รับการฝึกฝน
ในปัจจุบันเราอาจไม่คุ้นเคยกับการใช้ เหตุผลลักษณะนี้
อัจฉริยภาพของท่านไม่ถูกจำกัดอยู่ในธรรมประเพณีที่ท่านได้รับถ่ายทอดมา
วิธีคิดตามแบบโบราณเหล่านี้มิได้ทำให้คำสอนของท่านมีความลึกซึ้งน้อยลง

เปาโลเป็นชาวยิวได้รับการศึกษาพื้นฐานจากวัฒนธรรมกรีก
ซึ่งคงจะได้รับในวัยเด็กที่เมืองทาร์ซัส อิทธิพลนี้เห็นได้ชัดเจนทั้งในวิธีการคิด
และในวิธีการเขียนของท่านอีกด้วย บางครั้งท่านยกข้อความจากนักเขียนกรีก และคุ้นเคยกับปรัชญาลัทธิสโตอิกแบบชาวบ้าน
ซึ่งท่านขอยืมความคิดบางอย่างมาใช้ เช่นเรื่องวิญญาณที่แยกจากร่างกาย
และถูกกำหนดไว้สำหรับอีกโลกหนึ่งใน 2 คร 5:6-8
หรือเรื่องบูรณภาพของจักรวาลใน คส และสูตรตายตัวต่างๆ
เปาโลขอยืมวิธีการถามตอบสั้นๆ การรวมคำเข้าด้วยกันจากพวกไซนิกและสโตอิก
ตลอดจนการใช้วลียาวๆ มารวมเรียงกันเป็นคลื่นลูกแล้วลูกเล่า
ก็เคยมีใช้อยู่แล้วในวรรณกรรมทางศาสนาของกรีก
ภาษากรีกเป็นภาษาที่สองของเปาโล ท่านใช้ได้คล่องแคล่ว
แม้จะมีสำนวนเซมิติกแทรกเข้ามาบ้างบางครั้ง
ภาษากรีกของเปาโลเป็นภาษากรีกสามัญที่ใช้กันทั่วไปในสมัยนั้น
แต่อยู่ในระดับของผู้ไม่ได้รับการศึกษา
เปาโลไม่เคยคิดพยายามที่จะใช้ภาษาสละสลวยแบบอัตติก และท่านจงใจไม่ใช้วาทศิลป์เพื่อผู้ฟังจะได้มีความเชื่อไม่ใช่เพราะรูปแบบของภาษาที่ใช้ แต่เพราะเนื้อหาของข่าวดีที่ต้องเชื่อและเพราะเครื่องหมาย
ซึ่งพระจิตเจ้าทรงสัญญาจะประทานให้เพื่อรับรองข่าวดีนั้น
การไม่สนใจในความสละสลวยของภาษาเป็นเหตุผลหนึ่ง
ที่บางครั้งเปาโลเขียนผิดไวยากรณ์ หรือเขียนไม่จบประโยค เหตุผลอีกประการหนึ่งคือ บางครั้งท่านคิดเร็วและใช้อารมณ์มากเกินไป เหตุผลประการที่สามคือ ตามปกติ เปาโลมักให้คนอื่นเป็นคนเขียนตามคำบอก ซึ่งเป็นวิธีปฏิบัติของสมัยนั้น
จะมีข้อยกเว้นก็น้อยมาก ท่านเพียงแต่เขียนคำทักทาย
ลงท้ายแทนการลงนามกำกับเท่านั้น มีข้อความบางตอนในจดหมายของเปาโลที่เขียนขึ้น
โดยคิดและตริตรองเป็นเวลานาน แต่ส่วนใหญ่แล้ว จดหมายของท่านชวนให้คิดว่าเขียนขึ้นโดยฉับพลัน
และไม่มีการทบทวนแก้ไขทั้งๆ ที่มีข้อบกพร่อง
หรืออาจเป็นเพราะความบกพร่องทางวรรณกรรม
ที่ทำให้ประโยคของเปาโลมีชีวิตชีวาและมีความหมายหนักแน่น จดหมายของเปาโลอ่านเข้าใจยาก ความคิดลึกซึ้งที่รีบเขียนก็เข้าใจยากเสมอ แต่ข้อความบางตอนของเปาโลสื่อความหมายทางศาสนา
และวรรณกรรมได้อย่างดีน่าพิศวง